او امروز بیشتر شبیه سایه‌ای از خودش است؛ سایه‌ای که زیر نور طلایی اصفهان جا نمی‌گیرد و هر هفته کمی بیشتر عقب می‌نشیند؛ درست تا لبه نیمکت.
انتقال گولسیانی از پرسپولیس به سپاهان از همان آغاز، بوی سؤال می‌داد. هواداران پرسپولیس هیچ‌وقت پاسخ قانع‌کننده‌ای نگرفتند که چطور مدافعی که گل قهرمانی فصل را زد، ستون دفاع تیم بود و در دربی‌ها لقب «سوپرمرد سرخ‌ها» گرفته بود، ناگهان باید در لیست خروج قرار بگیرد. تصمیمی که بیشتر شبیه جدا کردن یک قطعه سالم از موتور تیم بود؛ قطعه‌ای که شاید کارکردش برای برخی دیده نمی‌شد اما بدون آن، تعادل کل ماشین به هم می‌ریخت.
در سپاهان اما ماجرا طور دیگری رقم خورد. آن‌جا، جایی که قرار بود فصل تازه‌ای برایش شروع شود، باز شد فصل انتظار. گولسیانی تبدیل به مسافری شده که هر هفته بلیت بازی را در جیب دارد، اما قطار ترکیب اصلی از کنار او عبور می‌کند و توقف نمی‌کند. فقط دو بازی در تمام فصل؛ آن هم برای بازیکنی که تا چند ماه پیش لباس تیم ملی کشورش را در مهم‌ترین تورنمنت قاره می‌پوشید.
حالا خطر بزرگ‌تر از نیمکت‌نشینی است. ادامه این روند یعنی خداحافظی آرام با تیم ملی گرجستان؛ جایی که خاطره مهار رونالدو هنوز داغ است. فوتبال بی‌رحم است؛ حافظه‌اش کوتاه‌تر از آن است که پشت ویترین افتخارات کسی را برای همیشه نگه دارد. یک نیم‌فصل دوری از میدان می‌تواند تمامی پل‌هایی را که تا یورو ۲۰۲۴ ساخته شده بود، ناپدید کند.
گولسیانی اسیر انتخابی شد که شاید آن زمان منطقی به‌نظر می‌رسید، اما امروز مثل تیری‌ست که اشتباهی رها شده باشد و حالا در میان باد گم شده است. او نه تنها از مرکز توجه خارج شده، بلکه در حال از دست دادن مهم‌ترین سرمایه یک فوتبالیست است: اعتبار در لحظه‌ای که باید دیده شوی.
برای مدافعی مثل گولسیانی، نیمکت‌نشینی نه فقط یک مشکل فنی، که آغاز فراموشی است. اگر این مسیر ادامه یابد، شاید همین چند ماه بعد کسی یادش نیاید که او روزی سوپرمرد دربی‌ها بود یا جلوی رونالدو قد علم کرد. فوتبال با کسی شوخی ندارد.